εγώ εσύ η ποίηση και άλλα..

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος
Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή
      σεντόνια
Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
      στοές
Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Aκουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"
Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
      πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
      που μεγαλώνει
Tο γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
      εξαργυρώνει:

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Nα μιλώ για σένα και για μένα.


Οδυσσέας Ελύτης-το μονόγραμμα

Και διαβάζοντας αυτό το αέναο ποίημα σκέφτηκα μια απάντηση..γιατί όλοι μας αφήνουν μέχρι το πόσο τέλεια και υπεράνω κτλ είναι όλα ..θα μου  πεις αυτό είναι η ποίηση,σε κάνει να ονειρεύεσαι..οκ..μην το διαβάσεις ως ποίηση..πέστο κομοδίνο..

Στο φως
το όπιό σου βρήκες
και στο σκοτάδι
πάντα με ζητάς

στο δρόμο λόγια πεταμένα
εσύ-πάντα για πράξεις μου μιλάς
αισθήματα κι αγγίγματα χαμένα
χωρίς τα καλοκαίρια σου,πες μου,
πού θα πας;

ο κόσμος ίδιος έμεινε
διάλεξες λάθος τρόπο
και ο εφιάλτης σου έγινε
λεπρός στον άλλο τόπο

στη δύση,στην ανατολή
έμπλεξες την πυξίδα
κ'έδωσες λάθος εντολή
κ'έπεσες στην παγίδα.

έφυγες και τώρα δε μπορείς πυξίδα ν'αγοράσεις
είσαι σ΄αυτή την περιοχή που κυβερνάνε οι καύμοι
θες γιατί γέρασες πολύ,θες γιατί 'φύγαν μερικοί;
τρέξε για να προφτάσεις..

¨Ηρθε η ¨Ανοιξη...

ή ήρθε για τα καλά η άνοιξη ή για άλλη μια φορά ο καιρός στο Παρίσι μας κοροιδεύει όπως άλλωστε κάνει και η ίδια η πόλη...αλλά τα χω ξαναπεί αυτά οπότε καλύτερα ας μην επαναλαμβάνομαι..
απλά μερικές φορές εκέι που είσαι στοιβαγμένος στο μετρό ή παγωμένος πάνω στη σέλα του ποδηλάτου σου ρχεται μια ανεξέλεγκτη ανάγκη για φιλοσοφία..και λες οτι οκ όλα μάταια αφού ξέρουμε απ την αρχή το τέλος..το μετρο συνεχίζει...ή με το ποδήλατο βρίσκεσαι σε κατηφόρα...και συνεχίζεις την αναζήτηση..αφού είναι μάταια γιατί να κάνω το οτιδήποτε;;ε;;και τότε κάποιος πέφτει στις ράγιες του μετρό,συχνό άλλωστε φαινόμενο σε αυτή τη σκατόπολη..και τότε κάποιος γλυστράει και πέφτει..ουφ λές..ευτυχώς δεν είναι όλα μάταια ..

Εις ανάμνησην...

ρόδινα καλοκαίρια
σε ακρογιάλια γεμάτα σκιές

κόκκινοι έρωτες
σε ώρες μαύρες

μωβ εραστές
σε γυάλινα τραγούδια

δάκρυα ηδονής
σε βροχερά τοπία

κίτρινο της σιωπής;

άγγελοι γυμνοί
δίχως αιδώ
ορίζουν τις ψυχές

και σε λευκά σεντόνια
σ άφησαν ...

κόκκινο;

πόσοι με κυνηγήσατε
κι όμως εγω σας φεύγω

δεν πάτησα το σύνορο
της πλάνης σας παγίδα

ούτε ταξίδεψα το φως
αντανάκλαση της λήθης

δε ζήτησα το είδωλο
στις ερινύες της πίστης

μήτε γαλούχησα έμβρυα
σε άυλα σκοτάδια

παραπατώντας μες το φως
κοινώνησα θειάφι

και ηλιοφώτιστες ρωγμές
γεύτηκα παλλακίδων

ανήλεα φανάρια γης και
λάσπης αγοραίας

επέλεξα το λάθος μου σε σας
να το χρεώσω

και έμεινα σε στριπτιζάδικα
ψυχές να ξεσκίζω..