εγώ εσύ η ποίηση και άλλα..

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος
Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή
      σεντόνια
Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
      στοές
Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Aκουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"
Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
      πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
      που μεγαλώνει
Tο γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το
      εξαργυρώνει:

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Tόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Tριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Nα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Nα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Nα μιλώ για σένα και για μένα.


Οδυσσέας Ελύτης-το μονόγραμμα

Και διαβάζοντας αυτό το αέναο ποίημα σκέφτηκα μια απάντηση..γιατί όλοι μας αφήνουν μέχρι το πόσο τέλεια και υπεράνω κτλ είναι όλα ..θα μου  πεις αυτό είναι η ποίηση,σε κάνει να ονειρεύεσαι..οκ..μην το διαβάσεις ως ποίηση..πέστο κομοδίνο..

Στο φως
το όπιό σου βρήκες
και στο σκοτάδι
πάντα με ζητάς

στο δρόμο λόγια πεταμένα
εσύ-πάντα για πράξεις μου μιλάς
αισθήματα κι αγγίγματα χαμένα
χωρίς τα καλοκαίρια σου,πες μου,
πού θα πας;

ο κόσμος ίδιος έμεινε
διάλεξες λάθος τρόπο
και ο εφιάλτης σου έγινε
λεπρός στον άλλο τόπο

στη δύση,στην ανατολή
έμπλεξες την πυξίδα
κ'έδωσες λάθος εντολή
κ'έπεσες στην παγίδα.

έφυγες και τώρα δε μπορείς πυξίδα ν'αγοράσεις
είσαι σ΄αυτή την περιοχή που κυβερνάνε οι καύμοι
θες γιατί γέρασες πολύ,θες γιατί 'φύγαν μερικοί;
τρέξε για να προφτάσεις..

¨Ηρθε η ¨Ανοιξη...

ή ήρθε για τα καλά η άνοιξη ή για άλλη μια φορά ο καιρός στο Παρίσι μας κοροιδεύει όπως άλλωστε κάνει και η ίδια η πόλη...αλλά τα χω ξαναπεί αυτά οπότε καλύτερα ας μην επαναλαμβάνομαι..
απλά μερικές φορές εκέι που είσαι στοιβαγμένος στο μετρό ή παγωμένος πάνω στη σέλα του ποδηλάτου σου ρχεται μια ανεξέλεγκτη ανάγκη για φιλοσοφία..και λες οτι οκ όλα μάταια αφού ξέρουμε απ την αρχή το τέλος..το μετρο συνεχίζει...ή με το ποδήλατο βρίσκεσαι σε κατηφόρα...και συνεχίζεις την αναζήτηση..αφού είναι μάταια γιατί να κάνω το οτιδήποτε;;ε;;και τότε κάποιος πέφτει στις ράγιες του μετρό,συχνό άλλωστε φαινόμενο σε αυτή τη σκατόπολη..και τότε κάποιος γλυστράει και πέφτει..ουφ λές..ευτυχώς δεν είναι όλα μάταια ..

Εις ανάμνησην...

ρόδινα καλοκαίρια
σε ακρογιάλια γεμάτα σκιές

κόκκινοι έρωτες
σε ώρες μαύρες

μωβ εραστές
σε γυάλινα τραγούδια

δάκρυα ηδονής
σε βροχερά τοπία

κίτρινο της σιωπής;

άγγελοι γυμνοί
δίχως αιδώ
ορίζουν τις ψυχές

και σε λευκά σεντόνια
σ άφησαν ...

κόκκινο;

πόσοι με κυνηγήσατε
κι όμως εγω σας φεύγω

δεν πάτησα το σύνορο
της πλάνης σας παγίδα

ούτε ταξίδεψα το φως
αντανάκλαση της λήθης

δε ζήτησα το είδωλο
στις ερινύες της πίστης

μήτε γαλούχησα έμβρυα
σε άυλα σκοτάδια

παραπατώντας μες το φως
κοινώνησα θειάφι

και ηλιοφώτιστες ρωγμές
γεύτηκα παλλακίδων

ανήλεα φανάρια γης και
λάσπης αγοραίας

επέλεξα το λάθος μου σε σας
να το χρεώσω

και έμεινα σε στριπτιζάδικα
ψυχές να ξεσκίζω..

και να που το χιόνι έγινε πάγος..κι έτσι ανοίγουν και κλείνουν οι κύκλοι μας..γιατι στον πάγο γλυστράς και πληγώνεσαι..και είναι μερικές φορές που όσοι πάγοι και αν λιώσουν οι πληγές δεν κλείνουν...άντε και πάλι όσα ταξίδια κι αν ονειρεύτηκες πάλι στα ίδια λιμάνια άραξες..άιντε ντε...δεν το κατάλαβες ακόμα;τα ταξίδια είναι για τους γενναίους..οι δειλοί γράφουν...κρίμα γιατί φαντάστηκα ξέρεις ένα λιμανάκι στον Αγ.Ανδρέα να μου ψιθυρρίζει καλοκαιρινά λόγια...επ..ξύπνα...είσαι στους δειλούς...γράφε ατέρμονα καημένε μου..έλα γειά μας.

νόθα ψυχή,πού πάς εσύ;
-σβήσε το Χάρο
φέρε τσιγάρο

γύφτε των δρόμων
σκηνή των τρόμων
-φέρε γυναίκες
ζάρια και πάιχτες

παίξε μου κάτι
μελωδία απάτη
-δε θέλω λίρες
νήμα και μοίρες

πόσες κυράδες
μαλλιά γιρλάντες;
-κορίτσια ρίξε
χοροί φλογίστε

ντέφια αμανέδες
χρυσοί ργιλέδες
-αρώματα σκόρπια
λόγια και ντόρτια

τσιγγάνε μη φέυγεις
πές..τι γυρεύεις;
-δρόμο και χάδι
καιρού σημάδι..
σπάσε τις λύσεις
βγες ν αλυχτήσεις

όση ώρα κάνει ένα μπαλόνι για να πετάξει...πόση ώρα κάνει ένα μπαλόνι για να πετάξει άραγε...;πόση ώρα περίμενα για να πάρεις;πόση ώρα θέλει να πεις ένα γεια;;μην ανησυχείς ...δε μιλάω για γκόμενους..υπάρχουν και πιο πονεμένα λόγια για άλλου βαθμού σχέσεις...μακάρι να έβλεπες πώς άλλαξε ο καιρός...το μπαλόνι της φωτογραφίας έσκασε...έπεσε πάνω σε ένα αγκαθάκι νοσταλγίας και μπούμ...λες να χιονίσει;λες να έρθεις;πόσο μου λείπει ένα βράδυ να κοιμηθείς στο δεξί μου χέρι..παλιά λόγια θα μου πεις...χιόνισε και συ δεν πήρες...σε σένα δε χωράνε εγωισμοί..πάντα χτυπάς..πάντα παραδίνομαι...περήφανη που πέφτω σε δικά σου βόλια...πολλά δώρα πήρες άραγε για τις γιορτές;εγω δεν έβαλα δώρα φέτος κάτω από το δέντρο...έβαλα την κάρτα σου...χαρούμενα χριστούγεννα...λες να με πάρεις φέτος;καληνύχτες κι έλά ...αγκαλιασέ με ντε..πάντα έδω..εσύ;